پوشش اصیل ایرانی
.
چگونگی پوشش در بینش ایرانیان
پوشش وابسته به شناسایی خِرَد خود انسان و چگونگی زیستگاهی است.
حجاب یک واژه غیر ایرانی است که در فرهنگ ایران جایگاهی ندارد. پوشش ترادادی(سنتی) ایرانیان با نگرش به جایگاه گیتایی(جغرافیایی) زندگی آنان گوناگون بوده است؛ کسانی که در جای گرم مانند جنوب ایران زندگی می کرده اند، پوشش آنان به رنگ سپید و روشن و مناسب با تابش نور خورشید بوده است و کسانی که در جایگاه سردسیر بوده اند پوشش هایی برای مبارزه با سرمای آن جا برتن داشته اند. ولی آنچه در بیشتر پوشش ها وجود داشته است نخست اینکه رنگ تیره در آنها نبوده است چون سوگ و غم افزا بوده، جلوه شادمانی را در آنان کاهش می داده است، دوم اینکه جامه(لباس) بانوان و مردان، به ویژه بانوان به ریختی(شکلی) دوخته می شده که هر دو در کنار یکدیگر کارهای روزانه را انجام می داده و دست و پای آنان برای نگهداری پوشش درگیر نبوده است.
در سنگ نگاره هایی که از روزگاران گذشته در ایران باستان وجود دارد پوشش بانوان چند گونه آمده که در بسیاری از آنها برای موهای سرشان پوششی وجود ندارد بلکه تاج و سربندهایی زینتی بر بالای موی خود دارند و این نشانگر این است که جایگاه بانوان نه در برابر با مردان و پیشگیری از نگاه آنان است بلکه داشتن جایگاه ارزشمند کدبانویی (پادشاهی خانه در زندگی زناشویی) بوده است.
اکنون نیز برخی از ایرانیان پوششی ترادادی(سنتی) دارند که به رنگهای روشن است ولی در پوشش سر آنان بیگمان فرهنگ هایی که وارد میهنِ مان شد بی کارایی نبوده است. چگونگی و دستور ویژه ای برای موی سر بانوان از نگر(نظر) بینش ایرانی وجود ندارد بلکه سفارش به پاکی تن و بهداشت روان را باید نسبت به جای زندگی خود دریابند و از روی آزادی، آنچه را شایسته جایگاه خودشان است برگزینند.
پوشش باید شایسته فرد باشد.
ما ایرانی هستیم و دارای فرهنگ و تمدن.
بیاییم از پوشش های نادرست بیگانه پرهیز کنیم.
.